عشق هزار ساله

كيست كه از دو چشم من در تو نگاه مي كند

آينه ي دل مرا همدم آه مي كند

شاهد سرمدي تويي وين دل سالخورده من

عشق هزار ساله را بر تو گواه مي كند

اي مه و مهر روز و شب آينه دار حسن تو

حسن ، جمال خويش را در تو نگاه مي كند

دل به اميد مرهمي كز تو به خسته اي رسد

ناله به كوه مي برد ، شكوه به ماه مي كند

باد خوشي كه مي وزد از سر موج باده ات

كوه گران غصه را چون پر كاه مي كند

آن كه به رسم كجروان سر ز خط تو مي كشد

هر رقمي كه مي زند نامه سياه مي كند

مايه ي عيش و خوشدلي در غم اوست سايه جان

آن كه غمش نمي خورد عمر تباه مي كند

ه . ا . سايه