زمزمه

سر ديوار بلندي كه مرا از تو جدا مي سازد

خاطر آزرده و غمگين هر صبح

مي نشيند مرغي ، آرام

و غروب

مثل آن زردي بيمار كه بر ديوار است

مي پرد از سر بام

باز هر صبح چو بگشايم چشم

منم و سايه ي ديوار بلندي كه مرا از تو جدا ميدارد

منم غمزده مرغي ديگر

كه نه مي خواند

نه پيامي دارد

و نه اندوه بزرگش را

مي گشايد به شكايت منقار

كاش مي شد قفس مرغان را دزدانه

مي گشودم يك شب

و رها شان مي كردم

و سحر مي ديدم

كه نه ديوار به جا مانده نه مرغي بر آن

و تو اينجايي اي مايه ي عمر

و تو اينجايي اي راحت جان